---

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nunc fermentum felis a varius dictum. Proin congue molestie sem eget semper. Maecenas bibendum lectus id dapibus iaculis. Integer imperdiet leo non enim lacinia rhoncus. Duis dignissim aliquam lacus, ut imperdiet augue vestibulum ac. Etiam ultricies imperdiet nisl vitae dictum. Fusce condimentum, sapien eu aliquam egestas, metus mi placerat lorem, ullamcorper imperdiet nibh mauris quis est. Integer fermentum ipsum justo, vitae vestibulum risus ultricies vitae. Donec condimentum maximus posuere. Mauris blandit ornare mi sit amet lobortis.

Vivamus sed bibendum nulla. Proin porttitor quam et mi volutpat tincidunt at vitae felis. In hac habitasse platea dictumst. Nulla facilisi. Integer consectetur lorem eget nisl fringilla tempor. Praesent vitae consectetur justo. Donec et felis fermentum eros vehicula consequat. Praesent consectetur nunc et condimentum cursus.

---

Nic nigdy nie jest takie, jakie się wydaje. Nasi rodzice myślą, że jesteście idealni, że tylko ja jestem tą czarną owcą, która nie spełnia ich wygrowanych wymagań. Prawda stoi nieco dalej. Jesteś moją starszą siostrą? Może masz pozornie idealne małżeństwo, które jest tylko fasadą i szopką, jaką odgrywasz przed rodziną? A może jesteś starszym bratem z problemami, jakich nie widać na pierwszy rzut oka – masz ataki paniki, albo jesteś uzależniony od hazardu, leków przeciwbólowych? Albo jesteś moim młodszym rodzeństwem i powoli tracisz grunt pod nogami? Wszystko zależy od Ciebie i od tego, jaki masz pomysł na siebie. Jedno jednak musisz wiedzieć. Chociaż z boku zdajemy się idealną, indyjską rodziną, tak naprawdę jesteśmy chaosem. Zbiorem wielu indywidualności, niezależnych charakterów, z których każdy, choć silny i przygotowany do życia przez twardo trzymających nas rodziców, z czymś się zmaga. Nie jesteśmy idealni. Jesteśmy ludźmi. W dodatku żyjemy w rozkroku pomiędzy Indiami, a Ameryką, w której się urodziliśmy. Czy wy, jak ja, także nie do końca czujecie się przez to sobą? Gdzie znajduje się Wasz dom? W USA, a może w Indiach? Gdzie jest Wasze serce? Moje... cóż. Dalej próbuję się tego dowiedzieć.

---

Od początku nie byliśmy zgraną rodziną, coś w niej nie grało. Nie poznaliśmy rodzinnego ciepła, ani zrozumienia, ale przecież mieliśmy stabilne, bezpieczne dzieciństwo, więc nie powinniśmy narzekać, prawda? Wychowywano nas twardą ręką. Już jako kilkuletnie dzieci wiedzieliśmy, jak przetrwać w naszym domu. Wystarczyło robić wszystko, co mówił ojciec, matka w naszym domu się nie liczyła, ja też się nie liczyłam, bo byłyśmy kobietami. Z drugiej strony, ode mnie ojciec wymagał znacznie mniej niż od Was – moich braci. Wobec Was miał własne plany. To wy mieliście pełnić tą odpowiedzialną rolę w domu – odkąd byliście chłopcami, wychowywano Was na mężczyzn. Mieliście jasno określoną drogę – najlepiej tą samą co ojciec. Szkoła, wojsko, ślub, awansowanie w wojsku, rodzina. Tylko czy czy zgadzaliście się z tym celem? Nie zawszy było między nami kolorowo. Chociaż pierwsze lata dzieciństwa idealizowalam Was, brałam z Was wzór, małpowałam po Was wasze rozrywki, Wasze zachowania – i zazdrosciłam Wam tych chłopięcych zajęć, z czasem, z wiekiem, stwierdzam, że było to naiwne i głupie. Czasem wracam do naszego dzieciństwa, kiedy jeszcze mieszkaliśmy razem i zastanawiam się, czy tak samo, jak ja, czuliście się w domu przytłoczeni? Skrępowani tym, jakim ktoś ma na was plan? A może podążaliście za tym planem i podobało Wam się dokąd ten zbierza, jaki jest cel i koniec tej wędrówki? Kim teraz jesteście? Nie mamy ze sobą kontaktu już przeszło od dziesięciu lat i... od dziesięciu lat tęsknię do swoich braci – chociaż kłóciliśmy się dużo i nie zawsze się ze sobą zgadzaliśmy, czasem, kładąc się spać, zastanawiam się, a może trochę się boje, bo... czy poznalibyście mnie, gdybyśmy teraz minęli się na ulicy? Jak się macie? Jak Wasze życie? Jak ojciec? Dlaczego o mnie nie zawalczyliście? Dlaczego pozwoliliście mi odejść?