Isabela niemalże każdego dnia wchodziła do Mayo Clinic z kawą w dłoni. Rano nie miała czasu na rozkoszowanie się jej smakiem, bo zazwyczaj w pośpiechu szykowała się do pracy i ledwie udawało jej się wepchnąć w siebie jakieś śniadanie.
Idąc szpitalnym korytarzem, mijała wielu ludzi, którzy też pospiesznie szli z kubkami w rękach. Czasem nawet biegli. Isabela wyjęła z kieszeni ciemnofioletowego płaszcza telefon i zaklęła, widząc godzinę. Sama też zaczęła biec i prędko dotarła do szatni, w której się przebrała. Związała jeszcze włosy, chwyciła obie kawy — spieszyła się tak bowiem nie tylko dla siebie.
Pamiętała, jak na początku trudno było jej połapać się w tym, jak wielka jest klinika. Różne korytarze i oddziały mieszały się w jeden ogromny labirynt. Teraz jednak nogi właściwie same poniosły ją na oddział intensywnej terapii; wiedziała, że bez trudu odnajdzie tam kolegę z pracy.
Naprawdę lubiła Setha. Był niezwykle czarujący i wyjątkowo miły, a przy tym wszystkim widziała, jak dobrym jest lekarzem. Zdarzało się, że w trakcie ich rozmów nagle był wzywany do trudnych przypadków, a wtedy zawsze zachowywał spokój. Isabela szanowała tę cechę, tym bardziej, że Seth był przecież od niej młodszy. Najwidoczniej ta droga zawodowa była mu pisana.
— Przywożę napój bogów — oświadczyła, kiedy wreszcie go zobaczyła. Podała mu kubek z czarną kawą, jeszcze ciepły. Sama napiła się trochę swojego latte. Często zmieniała swoje zamówienia, bo nudziły ją te same smaki spożywane w zbyt dużych ilościach. Piła kawę z syropem waniliowym, z cynamonową posypką, taką, w której być może więcej było cukru niż kofeiny... — A przy okazji muszę stwierdzić, że ślicznie dziś wyglądasz. Nosisz zmęczenie lepiej niż my wszyscy. — Puściła mu oczko. Lubiła mówić mu takie rzeczy, bo ładnie się wtedy uśmiechał, a w ich pracy każda miła chwila była na wagę złota.

@Seth Jordan

Mieszkając w akademiku miał rzut beretem do pracy, więc mógł spać prawie do ostatniej chwili. Wstać, ogarnąć szybki prysznic, toaletę, jakieś gotowe kanapki ze sklepu i w długą. Teoretycznie wiedział ile ma godzin spędzić na swoim dyżurze, ale jak to bywało w pracy szpitalnej czasami trzeba było zostać dłużej, a na następny dzień stawić się o tej samej porze.
Akurat mógł sobie pozwolić na chwilę przerwy. Dopiero jak cała adrenalina opadała, zmęczenie atakowało. Z jednej strony lata spędzone na ćwiczeniu boksu pozwalały mu dzielnie znosić zmęczenie.
Przymknął oczy na chwile, by nie wiele później poczuć przyjemną woń kawusi. Podniósł swoje powieki i zobaczył najpierw uroczy uśmiech i jego atrakcyjną właścicielkę, a potem kaweczke.
- Jesteś moim aniołem - wziął do niej z wdzięcznością kubek. - A dziękuje pani za miłe słowa - upił łyczek i poczuł jak mu wraca sens życia. - Aczkolwiek, nigdy nie będę lepiej wyglądał niż piękne panie tu pracujące - uznał niby poważnie, ale z lekkim uśmiechem.
Seth lubił wszystkie przedstawicieli płci pięknej, bo jego zdaniem bez nich świat straciłby bardzo, ale to bardzo wiele ze swojego uroku. Po za tym Isabela ze swoim blond włosami idealnie pasowała na aniołka.
- Dopiero zaczynasz swoją zmianę?
Zanotował sobie w głowie, że w wolnej chwili powinen zabrać gdzieś Isabelę, w celach rewanżu. Koleżanka starsza starzem zawsze wiedziała, gdzie i kiedy potrzebował napić się kawy w uroczym towarzystwie.
@Isabela Redwood