1.

Środek tygodnia i wyjście po pracy, do baru, po trzydziestce. Prawdziwe życie na krawędzi. Też nie jest tak, że Romy żyła w ascezie i medytacji, ale po co sobie fundować pracę w stanie dzień po. No właśnie po co? Bo May usłyszała pogłoskę, że ten kolejny błędny wybór na obiekt westchnień miał być u Joe’ego. Sarkis wywróciła tylko oczami na rozpaczliwą prośbę, tym większą, gdy zobaczyła, że nie tylko ona została zrekrutowana do robienia za zasłonę dymną. Zgodziła się jak zwykle, duży udział w podjęciu takiej decyzji grała super karta jej przyjaciółki podpięta wprost pod linię kredytową jej rodziców. Szczególnie, że wraz z rodzeństwem zapłacili w tym miesiącu za rejs dla rodziców na Święto Dziękczynienia, im już nie chciało gotować, a jej marzyło się przeleżenie tego dnia w łóżku.
I tak ubrana w swoją nudną, maskującą marynarkę spod patronatu księgowych i urzędniczek pojawiła się przy barze punktualnie i pierwsza. Zdążyła zamówić sobie mieszankę whiskey z martini i tonikiem, wybór w barze był zmienny od nastroju barmanów i raczej niezbyt wyszukany, zresztą bywalcy często brali to, co kopało odpowiednio po pracy wypełnionej adrenaliną po kokardy. Jej szatańska mieszanka wylądowała na barze przed nią, gdy May napisała, że jednak jedzie do jakiegoś baru przy plaży, bo tak zaproponował ten, który miał być tutaj, ale wpadli na siebie przypadkiem w atrium. No cóż przynajmniej wyglądało, że zainteresowanie było odwzajemnione, skoro wzajemnie na siebie czatowali. I tak zamierzała napić się na rachunek May. A potem jedna z pielęgniarek, która miała też już tutaj być napisała, że musi odespać dyżur, bo jutro bierze za kogoś zastępstwo. Trudno być złym, łóżko zawsze wygrywa. Romy, więc odpaliła apkę z nowelkami i komiksami, przynajmniej będzie wyglądać na poważną i zajętą.

@Joseph Audel

On był chyba tym od tego, co go Maya chciała zaczepić, czy gdzieś w okolicy tej szajki, ciężko stwierdzić, kiedy npce nie mają nawet imion, więc można nimi żonglować swobodnie. Ale lubił wypadać po pracy gdzieś z kimś, na chwilę, na kolację, na przysłowiowego drinka, chociaż głowy ani nie miał mocnej, ani nie był tak naprawdę fanem alkoholu w dużych ilościach, bo nie mógł powiedzieć, żeby był abstynentem.
W barze zjawił się bez sprawdzania wiadomości uprzednio, bo nie był też osobą, która czytała wiadomości idąc ulicą, był ofiarą trzymania się zasad i schematów grzecznie i zdroworozsądkowo, więc nawet ze słuchawkami w uszach przez jezdnię nie przechodził. Chciałoby się to trochę zwalić na karb bycia lekarzem, którzy powinni być rozsądni ale niestety, nie jest to reguła.
W kurtce ze sztruksu w kolorze cytrynowej tarty wyrósł przy Romy jak grzyb po deszczu. I w takim też kolorze pieczarkowym miał plecak, z paskami koloru blaszek.
- Cześć. - Uśmiechnął się spod wąsa, a uśmiech miał miły, bo szczery. Nie będzie jej pytał czy sama jest tu na razie, bo ślepy nie był, jak na okulistę przystało. Zdjął swój plecak i kurtkę, odwieszając na oparcie hokera i usiadł, spoglądając na półki barowe i na drinka prawniczki i znowu na półki, w końcu życząc sobie bez wstydu pina coladę, bo lubił i miała smaczną piankę.
I można było się poczuć przez chwilę jak na wakacjach, chociaż daleko było do tego.

@Romy Sarkis

Józkowe powitanie wyrwało ją ze sceny samonapędzającego się nieporozumienia w kolejnym biurowym romansie. Podniosła nieco zaskoczony wzrok, bo stawiała, że jej punktualność skazała na bycie tą ostatnią wystawioną do wiatru.
- Hmm, hej - odłożyła telefon na blat przed sobą, gdy rozległ się dźwięk powiadomienia z instagrama, którego Romy głównie używała do śledzenia kont cukierniczych oraz autorów czytanych webtoonów, a i D&D. - O, Jessa poszła imprezować ze strażakami. Przepraszam, myślałam, że to May. A właśnie, wiesz, że oni się wzajemnie stalkowali, aż w końcu natknęli się w atrium i postanowili wreszcie razem wyjść. Tak to się kończy, jak amatorzy biorą się za intrygi - przewróciła oczami i pokręciła głową, choć złagodziła to uśmiechem. To i tak było dobrze jej przyjaciółka wybierała sobie zazwyczaj obiekty do lokowania uczuć, które totalnie nie odwzajemniały ich, a do tego generalnie byli dupkami, którzy sprawiali wrażenie, że partnerki im tylko przeszkadzają. Cofnęła swoją poprzednią ocenę, że będzie to kolejna katastrofa, może tylko lekka kolizja.
- A jak chciałam zamówić Margaritę to powołali się na klauzulę sumienia i odmówili. - Romy musiała się pogodzić z tym, że przegrała z wąsatym, cytrynowym pastelem na wpływy u barmanów. Nigdy nie mogła liczyć na jakieś happy hours, na które zwyczajowo jej koleżanki załapywały się bez wysiłku. Sarkis co najwyżej mogła sobie wypracować szacunek ludzi ulicy czy tam pubu, gdy przez swoją mocną głową przepijała stałych bywalców, co okupowała na drugi dzień straszliwym kacem, ale rzadko traciła swoją wręcz upiorną trzeźwość. Być może, dlatego teraz sączyła swoją siekierę zamiast kolorowy koktajl.
@Joseph Audel

Ta poszła tam z tym i tym sposobem Joseph musiał się skupić na poukładaniu w głowie słów Romy. Był w tym jednak bardzo dobry, bo od lat wyciągał istotne informacje ze słowotoku pacjentów.
- O naprawdę? - Uśmiechnął się słysząc, że znajomi pokrętnie znaleźli do siebie drogę czyhając na siebie w podobnych miejscach. Na pewno narrator zarówno w webtoonie i animacjach, które oglądał Pepe oznajmiłby, że tak działa siła przeznaczenia.
Przeniósł wzrok na swojego wakacyjnego drinka i poczuł się zmieszany, chociaż nie ze względu na swoje zamówienie, a na ten nagły triumf w chodach u barmanów. Widocznie jego urok i wąs trafiały w gusta.
- A... Masz ochotę na margerite? Mogę się za tobą wstawić przy następnej kolejce. To znaczy oczywiście jeśli chcesz! - Posłał jej uśmiech zawstydzony prawie czterdziestoletni chłop, unosząc potem rękę do karku w geście wpędzania się w spiralę niezręczności, na którą zazwyczaj otoczenie ma obojętnie wylane.
- Ktoś przyjdzie jeszcze ostatecznie?
@Romy Sarkis

Szkoda, że nigdy nie zgadali się, że dzielą wspólne zainteresowania, choć pewnie dobór lektur Sarkis nie za często pokrywał się z Pepe, który wydawał się wholsome’mowy niczym wyjęty z Animal Crossing. Podczas gdy ona lubiła się katować wszystkimi topowymi i schematycznymi nowelami czy komiksami, zresztą tylko, aby móc wywracać oczami i udzielać się na forach i w komentarzach, by się frustrować z pozostałymi odbiorcami, zresztą jej nick rosemar_ire był niezmiennie aktywnych w sieci od ponad piętnastu lat, w trakcie których inni zdobywali kolejne stopnie edukacji czy zakładali rodziny i je rozwalali, a ona co najwyżej doktoryzowała się fikcyjnych historiach. Cóż lepiej żyć fikcyjnymi dramami, które z góry są skazane na pozytywne rozwiązanie, niż mieć te tragedie w rzeczywistości. Wystarczyło, że zawsze się jakoś namęczy z Mayą i jej problemami, a tłukła jej przez całą ich nieszczęsną przyjaźń, że wszystko można rozwiązać szczerą komunikacją, a nie fikuśnymi i pewnymi, jak wieża Jengi pod koniec rozgrywki, piętrowymi intrygami. Podejście Romy wynikało chyba z obranego zawodu, teoretycznie prawnicy kojarzyli się oślizgłymi węgorzami bawiącymi się słowami, aż do zatracenia pierwotnego sensu, ale niekoniecznie miało to zastosowanie w działce prawa, którym się zajmowała w szpitalu, gdzie u podstaw wszystko musiało być przejrzyste.
- Daj spokój, - machnęła ręką - zresztą nie schodzi się chyba w drabince w dół, przynajmniej z procentami. Pewnie znasz się lepiej. Następnym razem najwyżej skorzystam z twojego obejścia. - Następnym razem w odległej przyszłości, byli po trzydziestce to nie czas zbyt imprezowy, poza tym na razie pewnie skończą z wyjściami pod pretekstem, jak się ta z tamtym zeszli, a jak zerwą to picie na smutno raczej nie będzie obejmować Josepha i niekoniecznie miejsc publicznych.
- Wychodzi, że nie, Leslie poszła odsypiać, bo awaryjnie musi wziąć zmianę jutro. Jessa wybrała słuchanie po raz dziesiąty, jak ktoś wczołgał się do zawalonego budynku by uratować kotka, pieska czy innego małego ssaka. - Zawsze wypływa taka historia, jeśli się raz piło ze strażakami, to tak, jakby się piło już po raz setny. - W ogóle, dlaczego dałeś się namówić na całe to wyjście, ja jestem skazana od pierwszych dni szkoły średniej, gdy usiadłam obok May na algebrze, a jak brzmi twoja tragedia? Jeśli jesteś w niebezpieczeństwie lub jesteś ofiarą szantażu to zakręć dwukrotnie kostkami lodu, powiadomię odpowiednie służby.
@Joseph Audel

Musiałoby dojść do tej rozmowy zupełnie dziwnym trafem, bo nikt przecież z ich środowiska nie dzieli się ot tak tego typu zainteresowaniami. Przecież wypadałoby im bardziej oglądać filmy dokumentalne zamiast animacji i czytać... cokolwiek jest teraz na liście Times'a. Nie, żeby się Pepe wstydził swoich zainteresowań, absolutnie, ale też oglądał to wszystko raczej z innych powodów niż Romy, chociaż każdy w rozrywce szuka czegoś innego. Jedni wywracania oczami, inni historii o zwycięstwie siły przyjaźni nad złem.
Przyglądał się Romy z uśmiechem, grzejąc dłonią kieliszek z pina coladą, chociaż gdzieś między jej słowami mu się przypomniało, że czas upić łyk. Była gadułą, tak pomyślał, chociaż wcale nie oceniająco. Joseph daleki był do oceniania innych, w końcu był osobą, która sama mogłaby paść ofiarą oceny na tle swojego pochodzenia i rodziny. I starał się w życiu nie zamykać w schematach, ale ciężko nie znać opinii o prawnikach, którzy kojarzą się przecież właśnie z węgorzami, może nie zawsze oślizgłymi, ale nawet ci stojący po stronie światła muszą umieć zagrać nieczysto. Zatem z reguły na hasło prawnik myślisz, że taki to ma gadane, a nie, że jest gadułą, bo to dwie różne sprawy, ale miło było Józkowi poznać Romy z pierwszej ręki, nie da się lepiej poznać człowieka niż bezpośrednio, wszystkie te animacje dla dzieci też o tym tłuką.
- Niby nie, ale to chyba w sytuacji kiedy ma się w planach wypić duże ilości alkoholu? Oczywiście to sprawa indywidualna, ja na przykład mam bardzo słabą głowę. - Wzruszył ramionami lekko biorąc łyk tego drinka, w którym chyba cukier większą rolę odgrywał niż alkohol. Pokiwał głową przyjmując do wiadomości, że wystawiono ich koncertowo, ale przynajmniej nie skończyło się to drinkiem w samotności, bo co innego się na takiego wybrać z własnej woli a co innego z czyjejś. Zaśmiał się jednak na następne pytanie, bo to nie tak przecież, że go ten tamten na kolanach musiał błagać o wsparcie, z Pepe raczej słaby skrzydłowy, ale wystarczająco pewnie mniej atrakcyjny, żeby nie na nim się skupiały westchnienia kobiet, a na koledze. Zresztą przegrywał już na polu zawodowym, chociaż nigdy się o to nie zamierzał ścigać.
- A, po prostu się zgodziłem. Mam jutro popołudniowy dyżur, a dzisiaj wolny wieczór.

@Romy Sarkis

Zdecydowanie Romy niejednokrotnie słyszała, że ma gadane, jest wyszczekana albo właśnie jest gadułą, to ostatnie nie było określeniem, które chciałoby się usłyszeć uważając się za w pełni dojrzałą i niezależną dorosłą, bo brzmi to infantylnie. Jednak nic dziwnego była najstarsza z rodzeństwa, a to oznaczało, że musiała się przy tym metaforycznym rodzinnym stole przepychać się łokciami a potem nierzadko ratować braci i siostrę przed skutkami ich głupot i jakoś wszystko przestaje być dziwne, a wręcz spójne w jej przypadku.
- Odwrotnie do mnie, nie upijam się łatwo. Co kończy się czasami pamiętaniem rzeczy, które powinna otoczyć mgiełka nietrzeźwości i kacem, co ma całkowity sen i jest idealnym przykładem ciągu przyczynowo-skutkowego, skoro przyjmuję dużą ilość, to bardziej jestem zatruta. - Przekładając przez tyle lat formularze zgód, modyfikując zgodnie ze zmieniającym się stanem wiedzy, widać sporo przyswoiła wiedzy, choć bardzo teoretyczne. - Z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność.
Romy się odchyliła i mocno z ukosa zmierzyła Pepe, po czym ciężko westchnęła.
- Po prostu się zgodziłeś - akcent padł na każde słowo. - Ok, zawsze lubiłam twój oddział, nie nastręczacie nadmiernej pracy, nie wpadacie na nowatorskie operacje z milionem nieprzewidywalnych komplikacji, które trzeba umieścić w formularzach zgód czy we wnioskach do komisji etyki czy innych biur kontrolnych i o stosunkowo niskich szansach powodzenia. Zazwyczaj - dodała z zawahaniem, bo jednak było kilka takich mega-operacji, ale one obejmowały zespoły z różnych oddziałów, nieistotne. - Ale właśnie zwątpiłam w ogólno pojęty zdrowy rozsądek okulistów czy bardziej zdrowy egoizm.

@Joseph Audel

Pepe też był najstarszy z całej ich dwójki, ale ich ojcowie wychowali z dala od utartych schematów rodzinnych i schematów w ogóle, ale w ramach grzeczności i uprzejmości, toteż nigdy by nie powiedział Romy wprost, że uważa ją za gadułę, nawet, jeśli wcale nie myślał, że to coś infantylnego. Chociaż na chwilę sam się poczuł jak dzieciak, kiedy go tak zgromiła oceniającym spojrzeniem fachowca, to jest prawniczki, która na pewno miała jakiś paragraf na tego typu zgody dobrowolne na spotkania w barze. Bo to jest niepokojące, prawda, w tym wieku chcieć z domu wyjść. W dodatku po pracy? Chryste.
Zaśmiał się, co mogłoby być oznaką zakłopotania ale nie, w jego głowie Romy była dostatecznie barwna, na tyle, na ile prawników można nazwać aktorami.
Wzruszył ramionami lekko, unosząc kieliszek do ust i zerkając na kobietę. No cóż.
- Zawsze stałem daleko od egoizmu. I naprawdę w planach miałem tylko jeden drink, ale równie dobrze mogę coś zjeść przed powrotem do domu. - Odłożył kieliszek, bo drinki to się szybko zeruje, mało w nich czuć alkohol i są smaczne i słodkie (i pastelowe).
- Masz ochotę coś zjeść? Zapraszam.

@Romy Sarkis

Dokładne to się kołatało po głowie Romy, jak można było tak bez walki dać się wrobić w wyjście po pracy. Ludzie tego nie doceniają, dopiero jak włożą wysiłek w błagania przez kilka godzin, to można łaskawie się zgodzić i przypomnieć, że mają zaciągnięty dług. Oczywiście, że praktycznie tych przysług i tak nie odbierała, nie była jakąś mieszanką Scrooge’a z Rumpelstiltskinem. Bez przesady. Poza tym sporo zawdzięczała May, a dokładniej rodzinie przyjaciółki. Jednocześnie trzeba było trzymać odpowiednią fasadę, bo inaczej inni wejdą jej na głowę.
- Bogowie jaki z ciebie Troskliwy Miś. Przyjazny Miś - doprecyzowała, choć w bajce to to była Misia, ale analogia się trzymała.
- Chętnie - zgodziła się na propozycję, przynajmniej odpowiedzialne i obędzie się bez kaca. - Też tak masz, że nieważne jak się postarasz przy gotowaniu, to jedzenie przygotowane przez kogoś innego ma co najmniej plus dziesięć do smaku w stosunku do samodzielnie ugotowanego? - Romy miała przyzwoite umiejętności kulinarne, co zawdzięczała kryzysowi sprzed prawie piętnastu lat, kiedy musieli wyprowadzić się z zdecydowanie za drogiej dzielnicy i skończyli w okolicy, gdzie sąsiedzi wymieniali się opieką nad dzieciakami, a więc spędzała dość czasu po szkole w różnych kuchniach, ale nic nie przebija momentu, gdy pojawiał się przed nią posiłek, z którego przygotowaniem nie miała nic wspólnego.
@Joseph Audel

ztx2

Zapewne większość osób miałaby Ruelle za całkowitą samotniczkę, która jak tylko mogła unikała miejsc, w których mogłaby natknąć się na ludzi. Dlatego zapewne wykluczyliby od razu obecność pani patolog w takim miejscu jak jeden z lokalnych barów. A jednak...
A jednak Prescott siedziała na jednym ze stołków, odkładając na blat kufel piwa, które zamówiła sobie jakiś czas temu. Może i faktycznie preferowała spędzani wolnego czasu w zaciszu własnego domu, ale czasami też musiała się wyrwać z tych czterech ścian w poszukiwaniu jakiejś innej rozrywki. W zasadzie to naprawdę lubiła atmosferę Joe's. Było coś, co ciągnęło ją momentami do tego miejsca, a tym razem był to występ jakiejś kapeli, której postanowiła posłuchać na żywo. Nie była to jakaś wielka impreza, a raczej szansa na to, aby młodzi artyści z okolicy mogli się jakoś pokazać i ewentualnie napędzić biznes właściciela.
Musiała przyznać, że byli całkiem nieźli. Słuchało się ich całkiem przyjemnie, a od czasu do czasu zerkała w ich kierunku, sącząc piwo. Teraz jednak, gdy tylko barman się do niej zbliżył, aby sprzątnąć puste naczynie poprosiła go o zestaw shotów z tequili. Na samym początku imprezy nie chciała zbytnio się wstawić, ale to już był ten moment, gdy mogła zdecydowanie pozwolić sobie na mocniejszy woltaż.

@Victor Sheridan