002

today's schedule: 1. suffer

Bywały dni takie jak ten, kiedy zastanawiała się, czy nie powinna może zainwestować strzępków swojego czasu wolnego na to, żeby zacząć regularnie odwiedzać siłownię. Albo… W ogóle ją odwiedzać, bo na chwilę obecną szczytem ćwiczeń w jej wykonaniu było bieganie po szpitalnych schodach kiedy akurat była potrzebna na innym piętrze. Naturalną koleją rzeczy było to, że jej zaniedbane mięśnie po każdym wyjątkowo wyczerpującym dyżurze wołały o pomstę do nieba; i tak jak w trakcie pracy ból zdawał się do niej nie docierać kompletnie zepchnięty na trzeci plan, tak teraz, kiedy czekało na nią już tylko przebranie się i wycieczka do domu, miała wrażenie, że każdy centymetr jej ciała brutalnie dawał o sobie znać.
Bolało ją w s z y s t k o.
Nie był to pierwszy raz i z pewnością też nie ostatni, bo choć powtarzała samej sobie, że musi w końcu o siebie zadbać pod tym kątem, tak razem z opuszczającym ją na drugi (w wersji optymistycznej - często potrafiło to zająć trochę dłużej) dzień bólem całkowicie ulatniały się z niej szczątkowe chęci pojawienia się na siłowni. Teraz… Teraz myśl o tym przemknęła jej, jak zwykle, przez głowę, ale szczerze mówiąc była zbyt padnięta, żeby faktycznie spróbować coś zaplanować, więc z góry nastawiła się na kolejną porażkę. Mogła jedynie stać w miejscu, głowę opierając o szafki, nie mając nawet siły, żeby zdjąć z siebie kitel. Z perspektywy osoby trzeciej bardzo możliwe, że wyglądała, jakby przysnęła w takiej pozycji - co może nie było do końca prawdą, ale też nie padało od niej daleko, bo na tym etapie nadużyciem byłoby stwierdzenie, że jest całkowicie obecna duchem. Rejestrowała jednak co się dzieje wokół, słyszała, jak ktoś poza nią wchodzi do pomieszczenia. Nie mogła mieć pewności, ale zakładała, że mógł to być jej lekarz prowadzący; co w ostatniej chwili pozwoliło jej ugryźć się w język i nie rzucić cisnącego się na usta stwierdzenia, że nogi jej do dupy wchodzą. Szybko zresztą zdała sobie sprawę, że niespecjalnie miała siłę, żeby się w ogóle odezwać. Porwać się mogła jedynie na to, żeby obrócić głowę, o szafki opierając się teraz policzkiem zamiast czołem i nieco niechętnie uniosła powieki po to, żeby utwierdzić się w przekonaniu, że to właśnie doktor Choi towarzyszył jej w przebieralni.

@Sungho Choi