Wstajesz o podłej, porannej porze po zaledwie kilku godzinach snu. Nastawiasz odpowiedni program w ekspresie i wychodzisz pobiegać - nie masz czasu na taką rozrzutność, by później czekać, aż kawa się zrobi i ostygnie. W rzeczywistości wypijasz ją o wiele później, gdy po bieganiu i prysznicu związujesz włosy w ciasny kucyk, bo dawno zdążyłaś już porzucić nadzieję na to, że opadające na kark włosy przestaną cię denerwować.

Musisz się pilnować. Bo nie lubisz, gdy ktoś psuje Twoje plany, a ich planem byłaś właśnie ty. I nie chcesz go popsuć, gdy jesteś już tak blisko.

Gdy tylko Aya i Sana dowiedzieli się, że pod sercem kobiety rośnie nowe życie i jest to dziewczyna wiedzieli, że nie mogą zostać w kraju, w którym ona nie mogła wyjść bez jego towarzystwa na ulicę. O ich planie nie wiedział nikt, a jego konstrukcja wydała się niezwykle nieprzemyślana, pełna pozytywnych przypadków i szczęśliwych zakończeń. Bo tygodnie wyrzeczeń (również tych finansowych) sprawiły, że udało im się nielegalnie dostać do Stanów Zjednoczonych. W ukryciu oczekiwali porodu, który był kolejnym etapem wielkiego planu budowania lepszej przyszłości ich córki.

Zabawny jest świat, w którym wystarczyło, że urodziłaś się w odpowiednim miejscu i zmieniało to Twój status legalności, kompletnie zmieniając Twoją przyszłość.

Teraz Adara ma trzydzieści lat. Jest obywatelką Ameryki. Realizuje wielki plan swoich rodziców, układając na jego kanwie swoje, mniejsze plany. W tym planie nie ma miejsca na miłość i nigdy go nie było. W tym planie już od najmłodszych lat była perspektywa studiów medycznych. To im Adara podporządkowywała całe swoje popołudnia, to dla nich ukończyła chemię na Uniwersytecie Północnej Florydy. To dla nich zużywała tony zakreślaczy i karteczek samoprzylepnych w książkach od anatomii. To dla nich przyjmowała wszystkie te podłe prace, które pozwalały jej utrzymać się w trakcie studiów. I chociaż plan nie zakładał uzyskiwania na studiach najlepszych wyników, to Noor właśnie takie noty zdobywała.

Bo nie po to Twoi rodzice uciekali z kraju, który jest piekłem dla kobiet, by ktoś mówił Ci teraz, że możesz być albo ładna, albo kompetentna.

Nie jest ładna. Jest rzeczowa i pragmatyczna, bo to pozwala jej samodzielnie wynajmować niewielkie mieszkanie niedaleko szpitala (nawet jeśli w nim rzadko bywa, bo większość czasu spędza w klinice). Jest uporządkowana i przyzwyczajona do schematów, które sprawiają, że zawsze stawia samochód na tym samym miejscu parkingowym. Jest zdeterminowana, bo to pozwoliło jej zdobyć stypendium, ukończyć studia i zacząć specjalizację na swoim ukochanym oddziale neurochirurgii.

Zawsze jesteś w pracy. Przed pracą, po pracy i gdy rano kupujesz kanapkę w piekarni za rogiem. Twoje myśli zawsze są w szpitalu. Twoja głowa zawsze potakuje, gdy ktoś pyta, czy zostaniesz kilka godzin dłużej lub weźmiesz jego zmianę.

Noor nie ma innego życia. Cała jej osobowość, wszystkie życiowe plany i marzenia związane są z pracą. Czasami myśli jedynie o grubym kocie, który spędza w jej łóżku więcej czasu, niż ona kiedykolwiek. Tylko zwierzę o tak podłym charakterze jak ten dachowiec mogło znaleźć sobie miejsce u jej boku. Zwierzak odnalazł się w tym miejscu lepiej niż jego pan, który kilka lat temu zostawił Adarę zarzucając jej, że za dużo czasu spędza w pracy.

Bo bycie czyjąś dumą wymaga ogromu pracy. I chociaż czasami masz dość to zawsze gdy odwiedzasz rodziców i widzisz, jaki uśmiech na ich twarzach wywołują Twoje osiagnięcia to wiesz, że było warto.